เหว่ยถิง x หวังหยวน
ตอนที่ 1
พระอาทิตย์ยามเช้าทอแสงสาดส่องเข้ามาในห้องกระทบเปลือกตาของหวังหยวน ร่างบางขยับกายใต้ผ้าห่มเชื่องช้า หวังหยวนขยี้ตาไปมาก่อนจะลุกขึ้นมองไปรอบห้อง ไร้เงาของอีกคนทำให้หวังหยวนรู้สึกโล่งใจเล็กๆ อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนฟังคำพูดเสียดสีของใครบางคน
'หึ หรือว่า.. เธอรอให้ฉันทำหน้าที่สามีอยู่'
คำพูดค่อนขอดเมื่อคืนผุดขึ้นมาในความคิดหวังหยวนเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อใบหน้าอีกคนปรากฏขึ้นในความคิดอีกครั้ง
"หลงตัวเองชะมัด"
แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องราวดีๆ ที่เมื่อคืนเหว่ยถิงไม่ได้ทำอะไรหวังหยวนตามที่ปากพูด ตรงกันข้ามเขากลับไม่ได้ให้ความสนใจเลยสักนิด ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยและดูร้ายในบางทีนั้น หวังหยวนไม่สามารถคาดเดาความคิดของอีกคนได้เลยจริงๆ บางทีเขาก็ดูสุขุม แต่บางทีคำพูดจาร้ายๆ นั่นก็ทำให้หวังหยวนแอบคิดในใจว่าเหว่ยถิงไม่พอใจอะไรเขาหรือเปล่า มันก็แน่นอนเหว่ยถิงคงไม่พอใจอยู่แล้วที่ต้องโดนจับแต่งงานแบบนี้ แต่หวังหยวนคิดว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่..
"คุณหวังหยวน รับอาหารเช้าไหมคะ" ป้าอี้แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยถามเมื่อเห็นหวังหยวนเดินลงมาจากชั้นบน
"ก็ได้ครับป้า ขอบคุณนะครับ"
หวังหยวนทานอาหารเช้าไปพลางนั่งคุยกับป้าอี้ไปอย่างเป็นมิตร ไถ่ถามเรื่องทั่วไปตามประสาผู้มาอยู่ใหม่
"แล้วคุณเหว่ยถิงไปไหนล่ะครับป้า"
"ออกไปทำงานแต่เช้าแล้วค่ะ"
ป้าอี้เล่าว่าเหว่ยถิงใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่อเมริกา นิสัยส่วนตัวก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร แต่ติดก็ตรงที่มีความเจ้าชู้และออกจะปากร้ายนิดหน่อยเท่านั้นเอง หวังหยวนนั่งฟังแต่ไม่ได้สนใจอะไรมาก อย่างน้อยรู้ไว้ก็ไม่เสียหาย
เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จหวังหยวนออกจากบ้านและไปเรียนด้วยตัวเอง ปกติเขาก็ไม่ค่อยให้รถไปส่งอยู่แล้วถึงแม้ว่าที่บ้านจะมีฐานะในระดับหนึ่งก็เถอะ การเดินและนั่งรถประจำทางก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่มันกลับทำให้เขาได้มองเห็นอีกโลกนึง ได้สัมผัสสิ่งต่างๆ ด้วยตัวของเขาเอง
หวังหยวนเดินเข้ามาในห้องเรียนที่มี หวังจุนไค เพื่อนรักของเขานั่งรออยู่แล้ว จุนไคโบกมือเรียกเพื่อนก่อนที่หวังหยวนจะเดินตรงไปหาและนั่งที่โต๊ะแล็คเชอร์ตัวข้างๆ
"เป็นไงเจ้าสาวคนใหม่" จุนไคเอ่ยแซวเพื่อนสนิทพร้อมยิ้มสดใสจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ น่ารัก
"เป็นไงอะไรหรอ" หวังหยวนวางกระเป๋าลง ร่างบางเตรียมอุปกรณ์การเรียนขึ้นมาเตรียมพร้อม
"เมื่อคืนไง.. ทำอะไรกันบ้างอะ"
"ก็นอนไง"
"แค่เนี้ย?"
"แล้วจะให้ทำอะไรเล่า"
"ก็.. ทำอะไรแบบที่คนเพิ่งแต่งงานเขาทำกันไง"
"บ้า! นายนี่ทะลึ่งจริงๆ เลย"
จุนไคยิ้มทะเล้น หวังหยวนตีแขนเพื่อนรักไปหนึ่งที อย่าว่าแต่ทำอะไรกันเลย แค่พูดด้วยหวังหยวนยังรู้สึกอึดอัดเต็มที ทั้งสองคนคุยกันเรื่อยเปื่อยจนอาจารย์เข้าสอน อาจารย์หยางหยางเป็นอาจารย์สอนวิชาเศรษฐศาสตร์ซึ่งเป็นวิชาพื้นฐานที่หวังหยวนต้องเรียน ถึงแม้มันจะยากไปนิดหน่อยแต่หวังหยวนก็ทำคะแนนได้ดีในวิชานี้ อีกอย่างคงเป็นเพราะหวังหยวนแอบปลื้มอาจารย์หยางหยางอยู่เลยทำให้ชอบวิชานี้เพิ่มขึ้นไปอีก
"เก็บอาการหน่อยคุณนายเฉิน"
จุนไคแอบแซวเพื่อนรักอีกครั้งเมื่อเห็นหวังหยวนนั่งเท้าคางมองอาจารย์สุดหล่อไม่วางตา ร่างบางเผลอยิ้มจนปรากฏรอยบุ๋มเล็กๆ ข้างแก้ม
"ฉันเปล่าซะหน่อย" หวังหยวนอมยิ้มหน้ารื้นขึ้นสีแดงอ่อน
"หน้าเคลิ้มเชียวนะ แหมๆ"
"บอกว่าเปล่าไงเล่าา!"
เมื่อโดนล้อหนักเข้าหวังหยวนทนไม่ไหว เอื้อมมือไปทุบแขนเพื่อนรักหลายทีจนเกิดเป็นสงครามย่อมๆ กลางห้องเรียน
"ตรงนั้นช่วยเงียบด้วยครับ"
เด็กหนุ่มสองคนชะงักเมื่ออาจารย์หนุ่มมองตรงมาทางนี้ แถมยังพูดออกไมค์ทำเอานักศึกษาทั้งคลาสมองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว
"หวังหยวน หลังเลิกคลาสไปพบผมที่โต๊ะทำงานด้วย"
"..ครับอาจารย์"
อาจารย์หนุ่มหันกลับไปอธิบายหัวข้อที่ค้างไว้ต่อ หวังหยวนหน้ามุ่ยลง จุนไคยิ้มแหยให้เพื่อนรักโบกมือป้อยๆ เป็นเชิงขอโทษ
หลังจากเลิกคลาสหวังหยวนแยกกันกับจุนไคเพราะอีกฝ่ายมีธุระต้องรีบไป ร่างเล็กเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของอาจารย์หนุ่มที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ร่างเล็กกล่าวทักผู้อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อม
"ขออนุญาตครับอาจารย์"
"อ่า หวังหยวน นั่งก่อนสิ"
อาจารย์หยางหยางสวมแว่นสายตากำลังตรวจทานใบงานของนักศึกษากองใหญ่อยู่ หวังหยวนนั่งลงฝั่งตรงข้ามมองผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของอีกฝ่าย ทำไมเขาดูดีจัง หวังหยวนคิดในใจ
"รบกวนคุณช่วยตรวจงานของเพื่อนๆ คุณด้วยนะ คุณทำคะแนนได้ดีที่สุดในรายวิชาผม ไม่มั่นใจตรงไหนก็ถามผมได้เลย"
หวังหยวนพยักหน้าเล็กน้อย อาจารย์หนุ่มดันกองใบงานมาตรงหน้า ร่างบางค่อยๆ พิจารณาใบงานทีละแผ่นด้วยความรอบคอบ มีบางจุดที่ต้องปรึกษาอาจารย์ หวังหยวนลอบมองหน้าอีกฝ่ายอยู่เนืองๆ เป็นเพราะว่าเขาชอบอาจารย์หยางหยางมาก ดูใจดี สุภาพ สุขุมเยือกเย็น แต่ก็เป็นเพียงการชอบในมุมมองของเด็กที่นับถือผู้ใหญ่เท่านั้นเอง
กว่าจะตรวจงานเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปถึงหกโมงเย็นแล้ว หวังหยวนรวบรวมใบงานคืนให้กับอาจารย์หยางหยาง ร่างเล็กบิดขี้เกียจไปมาเพราะความเมื่อยล้าที่นั่งอยู่ท่าเดิมเป็นเวลานาน
"ท่าทางคุณจะเหนื่อยมาก หิวหรือยัง? เดี๋ยววันนี้ผมจะเลี้ยงข้าวตอบแทนแล้วกันนะ"
หวังหยวนแทบจะตอบตกลงในทันที แต่คิดได้ว่าถ้าไปทานข้าวคงได้กลับดึกแน่ อาจจะดูไม่ดีถ้าเขากลับบ้านช้า
"ไม่เป็นไรครับอาจารย์ พอดีผมต้องรีบกลับบ้าน"
"งั้นหรอ เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านเอง"
บนรถของอาจารย์เงียบงันมีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศดังออกมาเป็นระยะ มันเงียบจนหวังหยวนรู้สึกประหม่า ไม่มีฝ่ายไหนเอ่ยปากชวนคุยก่อน ดังนั้นจึงเลือกที่จะนั่งเงียบตลอดทาง กว่าจะถึงบ้านใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง เนื่องจากเป็นหลังเวลาเลิกงานเลยทำให้การจราจรค่อนข้างติดขัด หวังหยวนกล่าวขอบคุณอาจารย์หยางยางก่อนจะลงรถแล้วโค้งให้อีกครั้ง
"ใครมาส่ง"
หวังหยวนชะงักมองไปทางต้นเสียง ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเฉินเหว่ยถิง ร่างสูงยืนกอดอกพิงขอบประตูสายตาเรียบเฉยเหมือนเดิมแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง
"อาจารย์ที่มหาวิทยาลัยครับ"
"แน่ใจหรอว่าเป็นแค่อาจารย์ กลับเอาป่านนี้ไปทำอะไรกันมาล่ะ"
"ก็แค่ช่วยงานนิดหน่อยครับ อาจารย์เห็นว่าเย็นมากแล้ว เลยอาสามาส่ง"
"เธอแต่งงานกับฉันแล้วกรุณาวางตัวให้ดีด้วย"
"ก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่ครับ"
"พรุ่งนี้เลิกกี่โมง"
"4 โมงเย็นครับ"
"ดี 4 โมงเย็นฉันจะไปรับ"
พูดจบร่างสูงก็เดินขึ้นห้องโดยไม่รอให้หวังหยวนตอบตกลง หวังหยวนมองตามหลังอีกคนไปจนลับตาอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจอีกคนนัก แต่จะก็ไม่ได้สนใจนัก ยังไงเขาก็มีบุญคุณกับหวังหยวนและพ่อ เขาก็แค่ทำตามความต้องการเพื่อให้เหว่ยถิงพึงพอใจก็พอแล้ว
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
'Talk'
เนื้อเรื่องไม่มีปมค่ะ เดาง่าย ไม่ไรมาก เอาไว้อ่านฆ่าเวลาเนาะ /) - (\
ชื่อเรื่องมาแล้ว...ตอนต่อไปก็ต้องมาค่ะ มาๆ
ตอบลบ