Waiting x Liyifeng x Yangyang
[OS] X-MAS SADNESS
"ฮึก.. ฮืออ ฉันขอโทษ ..เหว่ยถิงฉันขอโทษ"
หลี่อี้เฟิงยืนพร่ำรำพันคำขอโทษเป็นร้อยครั้ง ต่อหน้าเฉินเหว่ยถิงคนรักของเขา อี้เฟิงร้องไห้จนตัวโยน ทุกครั้งที่หยดน้ำตาไหลอาบแก้มใสอี้เฟิงแทบขาดใจ เหว่ยถิงแสดงความเจ็บปวดออกมาทางสีหน้า ไม่ใช่เจ็บกาย แต่...เขาเจ็บที่หัวใจ
อี้เฟิงและเหว่ยถิงเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่สมัยอนุบาล ทั้งสองคนเป็นทั้งเพื่อนรัก พี่น้อง ก่อนความสัมพันธ์จะเติบโตไปตามวัยของทั้งคู่ จากเพื่อนพัฒนากลายเป็นคนรัก กว่า 25 ปีที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ทั้งรักและผูกพันธ์ แต่มันกำลังจะกลายเป็นอดีต
"ทำไม บอกฉันสิอี้เฟิง ทำไม!!" เหว่ยถิงขบกรามแน่น มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตัดพ้อแต่ฉายแววตาดุดัน
"ฉัน.. ฮึก ฉันรักเขา ฉันทำผิดต่อนาย ฮือ.."
"แล้วฉันผิดอะไรล่ะอี้เฟิง.. ฉันทำอะไรไม่ดีตรงไหน ทำไมนายถึงตอบแทนฉันแบบนี้"
อี้เฟิงสูดลมหายใจพยายามตั้งสติคลุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือ ร่างบางแหงนหน้าขึ้นราวกับจะสะกดอารมณ์ไว้ก่อนพ่นลมหายใจออกจนเป็นควันเพราะความหนาว
"ฉันเหงา นายเอาแต่ทำงาน หลายเดือนมานี้เรากินข้าวด้วยกันกี่ครั้ง? ไม่ได้ดูหนังด้วยกันนานเท่าไหร่แล้ว.."
"...."
"นายไม่โทรหาฉัน ไม่มีแม้แต่ข้อความ ฮึกก.. บอกฉันสิ ว่าฉันควรจะทำยังไง บอกฉัน.. ฮือ"
"นายก็เลยมีชู้งั้นสิ"
"เขา.. อยู่กับฉันเวลาฉันอ่อนแอ เขาใส่ใจฉัน เขาดูแล ..ในขณะที่นายไม่เคยทำ"
อี้เฟิงก้มหน้าร้องไห้สำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป จะว่าเขาเห็นแก่ตัวก็ได้ อี้เฟิงยอมรับทั้งนั้น
เหว่ยถิงแค่นหัวเราะรู้สึกสมเพชตัวเองที่โดนสวมเขามาไม่รู้กี่เดือนเขามองผู้ชายอีกคนที่ยืนรออี้เฟิงอยู่อีกฟากถนนสลับกับมองคนตรงหน้า
"อย่าไปกับเขาอี้เฟิง ถ้านายเลิกฉันจะลืมเรื่องวันนี้ไป จะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ..แค่นายกลับมาหาฉัน"
อี้เฟิงเม้มปากแน่น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มเนียน ร่างบางไม่ได้เช็ดมันออกแต่กลับปล่อยให้ไหลอย่างที่มันควรจะเป็น
"ฉันทำไม่ได้.. ฮึกก.. ฉันรักเขา"
"...."
"แล้วฉัน.. ก็ไม่ได้รักนายแล้.."
คำพูดสุดท้ายขาดห้วงเพราะอี้เฟิงปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง คำพูดมากมายที่อยากบอกเหว่ยถิงถูกกลืนลงคอ สิ่งที่เขาพูดออกมาได้คือคำขอโทษ
"...ฉันเข้าใจแล้ว เข้าใจหมดแล้วอี้เฟิง"
"ฉันขอโทษเหว่ยถิง.. ฉันจะไม่ขอให้นายยกโทษให้ แต่..."
"พอแล้ว นายไปเถอะอี้เฟิง ..ไปกับเขาเถอะ" อี้เฟิงพูดยังไม่ทันจบแต่เหว่ยถิงพูดแทรกขึ้นก่อน เขาไม่อยากฟังอะไรอีกต่อไปแล้ว หัวใจตอนนี้มันเจ็บมากเหลือเกิน
อี้เฟิงไม่ได้พูดต่อ เขามองหน้าเหว่ยถิงด้วยน้ำตานองหน้า แล้วเดินกลับไปหา หยางหยาง ที่รออยู่อีกฟากถนน หยางหยางประคองร่างของอี้เฟิงขึ้นรถ เขาเช็ดน้ำตาให้อดีตคนรักของเหว่ยถิงอย่างอ่อนโยน ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของเหว่ยถิงตลอดเวลา
รถคันหรูวิ่งออกไปจนลับหายไปในความมืด เหว่ยถิงยืนมองรถคันนั้นจนลับตา
ฟุ่บ..
ร่างสูงทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงน้ำตาลูกผู้ชายไหลหยดออกมาเป็นทาง ทั้งที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ แต่ความเสียใจและเจ็บปวดมันได้ทำลายกำแพงกั้นน้ำตาของเขาจนพังไม่เหลือชิ้นดี
"ฮึก.."
เขาปล่อยเสียงสะอื้นออกมา นั่งคิดทบทวนสิ่งต่างๆ หลายเดือนมานี้เขาโหมงานหนักเพราะต้องการเคลียร์งานให้จบแล้วพาคนรักไปเที่ยวในวันคริสมาสต์เท่านั้นเอง เขาแค่อยากให้อี้เฟิงมีความสุข
แต่สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดมันกลับทำให้เขาเสียอี้เฟิงไป มันพังไปหมด
"ฮือ.. อี้เฟิง ฉันผิดเอง.. ฉันเอง" เหว่ยถิงปล่อยน้ำตาออกมาเป็นสาย น้ำตาที่เขาไม่เคยให้ใครเห็น
"ฉันขอโทษ ขอโทษที่ทิ้ง.. ให้นายเหงาอยู่คนเดียว ขอโทษที่ไม่คิดถึงความรู้สึกนาย"
นักสถาปนิกหนุ่มนั่งพร่ำเพ้อราวกับคนสติไม่อยู่กับตัวเขาทำพลาดไปเองจริงๆ ภาพที่เขาและอี้เฟิงไหลเวียนเข้ามาในหัว ความทรงจำทั้งหมดเป็นความทรงจำที่ยาวนานและมีค่าเหลือเกิน น้ำตาไหลออกมาอีกอย่างห้ามไม่ได้
ตอนนี้อี้เฟิงคงไปไกลแล้ว ไกลเกินกว่าเขาจะวิ่งตามทัน อี้เฟิงทิ้งเขาไปแล้ว ทิ้งชายหนุ่มนั่งร้องไห้แทบขาดใจ
"ฮึกก.. ฉันรักนาย ..หลี่อี้เฟิง"
-The End-
-Talk-
ฟิคคริสมาสต์ของเรา 555555555555
สงสารอิลุงมาก ได้แรงบันดารใจจากเพลงอันเฟรนด์ค่ะ ตอนเขียนน้ำตาแทบไหลไม่รู้อินไปหรือเปล่า
555555555555 เนื้อเรื่องไม่ค่อยเกี่ยวกับคริสมาสต์นะคะ รู้สึกไม่สอดคล้องกับชื่อเรื่อง แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ จุ้บปี้ <3
*ตอนอ่านแนะนำให้เปิดเพลง http://www.youtube.com/watch?v=1HUdj8dF2-w ไปด้วยนะคะ <3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น