Waiting part
วันนี้ผมช่างเป็นคนที่โชคร้ายซะจริง ไจ้หมิง
เพื่อนของผมมาหาถึงที่ทำงานเพื่อปรึกษาเรื่องหัวใจ เพราะกำลังทะเลาะกับแฟน
ผมปลอบเธอไปตามประสาเพื่อนที่ดีแต่จังหวะนั้นหวังหยวนดันเปิดประตูเข้ามาเจอซะได้
อะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้
ส่วนเรื่องที่หวังหยวนมาถึงบริษัทได้ยังไงผมจะไม่สงสัยหรอกนะ
เพราะสิ่งสำคัญที่ต้องสนใจตอนนี้คือ เจ้าตัวเล็กนั่นไม่ยอมฟังผมเลยซักนิด
ผมเจองานหินแน่วันนี้
ผมถอนหายใจเป็นร้อยๆ
รอบในขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน ผมรีบเคลียร์งานของวันนี้ให้เสร็จแล้วรีบดิ่งกลับไปคุยกับหวังหยวนให้เข้าใจ
อันที่จริงวันนี้ผมไม่ได้มีสมาธิจะทำงานเลย มัวแต่นั่งคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืน
ผมจูบหวังหยวน.. ผมโทษตัวเองที่พลั้งเผลอไปได้ขนาดนั้น และตอนนี้ผมคิดมั่นใจ
ไม่อยากปฏิเสธความรู้สึกของตัวเอง ผมชอบหลานตัวดีเข้าให้แล้ว
เมื่อจอดรถเทียบประตูบ้านแล้วผมวิ่งขึ้นชั้นบนตรงไปที่ห้องของหวังหยวนอย่างไม่รอช้า
แต่ประตูกลับล็อค.. หึหึ คิดไว้อยู่แล้ว
ผมเดินไปหยิบกุญแจสำรองแล้วไขห้องเข้าไปอย่างง่ายดาย
หวังหยวนนอนน้ำลายยืดอยู่บนเตียง สภาพทั้งคนทั้งห้องนี่เละพอๆ กัน
คงจะเหวี่ยงเต็มเหนี่ยวเลยสินะ
เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้หวังหยวนก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
ทันทีที่เห็นหน้าผมเจ้าตัวเล็กมีท่าทีตกใจแล้วเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเอาผ้าห่มพันตัวราวกับว่าจะใช้มันปกป้องตัวเองไว้ได้อย่างนั้นน่ะ
“โจรรรรรร!!!”
หวังหยวนตะโกนขึ้นพร้อมกับชี้มาที่ผม “ป้าหลี่! ลุงหลาง! พี่เสี่ยวผิง!
มาช่วยกันจับโจรเร็วเข้า!!” ผมได้แต่ยืนงงมองหวังหยวนตะโกนเป็นบ้าเป็นหลัง
ไม่นานนักป้าหลี่ ลุงหลางและเสี่ยวผิงก็มายืนพร้อมกันหน้าห้องพร้อมอาวุธคนละอัน
ตะหลิว จอบ กระทะ เยี่ยม!
“ผมเอง ไม่มีอะไรหรอกครับ กลับไปทำงานเถอะ”
ผมหันไปบอกสามคนนั้นก่อนจะเดินกลับไปล็อคประตูห้องไว้ หวังหยวนมองผมสายตาหวั่นๆ
“หวังหยวน”
“...”
“หวังหยวน”
“...”
เงียบ..
“หวังหยว...”
“ออกไปได้แล้ว ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ”
ยังไม่ทันได้พูดจบ อีกคนก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน อือหืม.. คำพูดคำจาช่างห่างเหิน..
ผมแอบขำ
ในใจคิดอยากจะแกล้งให้เจ้าเด็กนี่โกรธมากขึ้นไปอีก แต่คิดดูอีกทีก็อย่าดีกว่า
เอาตอนนี้ให้รอดก่อน..
“หวังหยวนทำไมพูดกับอาแบบนี้ล่ะ จะดื้อกับอารึไงหื้ม?”
ผมสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้
“ผมจะดื้อกับทุกคน ไม่สนใครทั้งนั้นแหละ
เชิญคุณออกไปได้แล้ว ผมต้องการเวลาส่วนตัว” หู้ววว..
หัดพูดจาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี้ยย
“หวังหยวน ไจ้หมิงน่ะเป็นเพื่อนของอา
เขาทะเลาะกับแฟน อาก็แค่ปลอบเขาไปตามประสาเพื่อนเท่านั้นเอง”
“แล้วคุณมาบอกผมทำไมไม่ทราบ”
สาบานเถอะว่านี่เป็นคำพูดของเด็กอายุ 15
ชักจะแก่แดดแก่ลมเกินไปแล้ว
“ก็เห็นอยู่ว่ามีคนโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
..แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าเขาไม่ยอมรับฟังอาก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน”
พูดจบผมหมุนตัวทำท่าจะออกไปจากห้อง
“คุณอา!!”
ผมแอบยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ หึหึ
“ว่าไง หืม?” ผมหันกลับไป
หวังหยวนลงจากเตียงวิ่งมากอดผมแน่น
“ก็ผมน่ะ ก็.. ผมหวงคุณอานี่!” หวังหยวนพูดไปพลางทำหน้าบึ้งเป็นตูดลิง
ปากเบ้จนจะแตะปลายจมูกอยู่แล้ว ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแค่ยกมือลูบผมแกเบาๆ
“ผมหวงคุณอา หวงคุณอาๆๆๆๆๆ!!”
หวังหยวนตะโกนใส่ผมแสดงท่าทีเอาแต่ใจมาก “แล้วผมก็หึ.. เอ่อ..
แล้วผมก็ห่วงคุณอาด้วย”
“ห่วงอา? ห่วงอาทำไม?”
“ก็ยัยผู้หญิงนั่น! เอ่อ..
ผมหมายถึงเพื่อนของคุณอาน่ะ ดูน่ากลัวจะตายไป” โถ่เด็กน้อย แถไปแบบข้างๆ คูๆ
ผมย่อตัวลงมองเด็กน้อยที่ยังหน้าบึ้งไม่หาย
ทำหน้าตาแบบนี้ทำเอาผมอดใจไม่ไหว แก้มขาวๆ นั่นโดนผมทั้งจูบทั้งฟัดจนแดงเห่อไปหมด ก็ใครบอกให้ทำตัวน่ารักขนาดนี้ล่ะ..
“ถ้าดื้อกับอาอีกจะโดนฟัดมากกว่านี้แน่”
ผมบีบแก้มนั่นอีกทีอย่างหมั่นเขี้ยว
“งั้น.. ผมจะดื้อกับคุณอาทั้งวันเลย”
ให้ตายเถอะเจ้าเด็กนี่ ก๋ากั่นเกินเด็กไปแล้ว
“อาก็.. อยากลงโทษเด็กดื้อจะแย่แล้ว”
ผมแกล้งกระซิบข้างหูทำเอาอีกคนหน้าแดงเห่อขึ้นอีกเพราะความเขิน
อาอยากจะถ่ายรูปหลานลงอินสตาแกรมแล้วติดแฮชแท็กหลงเด็กหนักมากจริงๆ เลย..
*****************************
หลังจากวันนั้นทุกคนในบ้านคงรู้กันหมดแล้ว ก็ผมกับหวังหยวนทะเลาะกันเสียงดังขนาดนั้น
แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทำทุกอย่างเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วันนี้เป็นวันหยุดของผม
ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นวันหยุดที่แฮปปี้ที่สุดเท่าที่เคยมีมา
ช่วงนี้หวังหยวนมานอนห้องผมบ่อยมากจนเป็นเรื่องปกติ แต่ก็แค่นอนด้วยกันนะครับ
ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้นเลย..
ผมอาบน้ำพันผ้าเช็ดตัวเดินออกมาปลุกเจ้าเด็กขี้เซาให้ไปอาบน้ำบ้าง
หวังหยวนเตาะแตะเข้าห้องน้ำไป ผมเช็คมือถือไปเรื่อยเปื่อยจนเด็กน้อยอาบน้ำเสร็จ
“คุณอาทำไมยังไม่แต่งตัวล่ะครับ”
หวังหยวนกลับออกมา ผมยังเปียกอยู่เลยเดี๋ยวก็ไม่สบายจนได้น่ะสิ
“มานี่มา เดี๋ยวอาเช็ดผมให้”
ผมตบหน้าตักตัวเองเป็นเชิงบอกอีกคน หวังหยวนเดินมานั่งตักผมอย่างว่าง่าย
ผมเอาผ้าขนหนูผืนเล็กซับผมเปียกแล้วขยี้ไปมาเบาๆ
ผมตีเนียนกดจูบตามหัวไหล่ของคนบนตักไปเรื่อยแกล้งเอาไรหนวดถูเล่นกับต้นคอจนอีกคนต้องหดคอหนี
“อ๊ะ! ฮ่าๆๆ
คุณอาไม่เอาาาา!” หวังหยวนพูดพลางเอามือดันหน้าผมออก ไม่ยอมหรอก
ผมไล่งับทุกอย่างที่งับได้
“ฮื้อออ! คุณอาาา
ผมเจ็บไปหมดแล้วน๊าา!” เสียงง้องแง้งของหวังหยวนยิ่งกระตุ้นให้ผมอยากแกล้งมากขึ้น
สุดท้ายทนไม่ไหว รั้งท้ายทอยอีกคนแล้วกดจูบค้างไว้ไม่ยอมปล่อย
แกร่ก..
ยังไม่ทันได้ถอนจูบประตูห้องผมก็ถูกเปิดออก
ผมหันไปมองผู้มาใหม่แล้วได้แต่อึ้งจนพูดไม่ออก
หวังหยวนมองผมกับเขาสลับกันไปมาก่อนที่ผมจะได้สติแล้วพูดขึ้นระหว่างความเงียบ
“พี่ใหญ่....”
******************************
Wangyuan part
“ขอโทษที่ต้องขัดจังหวะพวกแกนะ”
ผมกับคุณอาถูกคุณพ่อเรียกมาพบที่ห้องทำงาน
หลังจากที่คุณพ่อเปิดประตูไปเจอช็อตเด็ด
ทั้งผมและคุณอาอยู่ในชุดล่อแหลมมากคือนุ่งผ้าเช็ดตัวทั้งคู่ แถมยังจูบกันอยู่อีก
อะไรจะเป๊ะขนาดนั้นเนี่ยยยย
“พี่ใหญ่.. กลับมาเร็วจังนะครับ”
“ถ้าไม่รีบมาแล้วจะเห็นอะไรดีๆ แบบนี้รึไง!!!” คุณพ่อพูดไปพลางตบโต๊ะเสียงดัง
ผมตกใจจนสะดุ้งเกาะแขนคุณอาไว้แน่น
“หวังหยวน!!
ปล่อยมือนั่นเดี๋ยวนี้นะ!!” ผมไม่ได้ทำตามที่คุณพ่อบอก
“พี่ใหญ่ โปรดรับฟังผมด้วยเถอะครับ”
ผมเหลือบตามองคุณอาแวบนึงสลับกับมองหน้าคุณพ่อ “ผมรักหวังหยวนครับ
พวกผมไม่ได้ทำอะไรเสียหาย พี่ใหญ่ช่วยเปิดใจยอมรับเราด้วยเถอะครับ”
คุณอาดูนิ่งและสุขุมมาก ต่างจากคุณพ่อที่โมโหจนหน้าแดงไปหมด
“รัก!?
แกพูดออกมาได้ยังไง หวังหยวนเป็นหลานของแกนะ!!” คุณพ่อตะโกนใส่หน้าคุณอาจนสุดเสียง
ตัวท่านสั่นอย่างเหลืออด
“แต่ผมกับหวังหยวนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดนี่ครับ”
เอ๊ะ? ผมกับคุณอาไม่ได้เกี่ยวข้องกันหรอ.. “ถ้าพี่ใหญ่ยังจำได้
ผมมันก็เป็นแค่ลูกอุปการะของคุณพ่อ
ผมรู้สึกขอบคุณในความกรุณาของคุณพ่อและพี่ใหญ่มาก
และผมเสียใจที่ทำสิ่งที่ยากจะให้อภัยได้ในวันนี้ แต่ผมยินดีชดใช้ความผิดที่ผมทำ..
กรุณาให้ผมได้ดูแลหวังหยวนด้วยเถอะครับ” ผมมองคุณอาพูดกับคุณพ่อด้วยความหนักแน่น
ทุกถ้อยคำ เมื่อพูดจบผมได้แต่ยืนนิ่งท่ามกลางความเงียบ
“หวังหยวน ลูกรักเหว่ยถิงอย่างนั้นหรอ?”
คุณพ่อถามผมเสียงเรียบ ท่านพิงหลังกับเก้าอี้ นั่งหลับตาทั้งใช้ความคิดและสงบสติอารมณ์
“ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับคุณอาครับ
คุณพ่ออาจจะคิดว่าผมยังเด็ก ไม่เข้าใจเรื่องความรัก แต่ผมอยากจะยืนยัน
สิ่งที่เกิดกับผมและคุณอามันมาจากหัวใจครับ ไม่ได้เกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบ
คุณพ่อ.. เห็นใจหวังหยวนเถอะนะครับ..”
เมื่อผมพูดจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าเวลามันเดินช้า
เนิ่นนานเหลือเกิน จนผมเริ่มอึดอัด
“...”
“เอาเถอะ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว
พ่อจะเห็นแก่ความสุขของลูก” คำพูดของคุณพ่อทำให้ผมเริ่มยิ้มได้
“แต่ว่าฉันอยากขอแกเหว่ยถิง แกห้ามมีอะไรกันจนกว่าหวังหยวนจะเข้ามหาวิทยาลัย
ทำได้ไหม?”
“พี่ใหญ่.. ผมขอบคุณพี่ใหญ่จริงๆ ครับ”
คุณอายิ้มกว้างออกมาแล้วโค้งขอบคุณคุณพ่อเป็นการใหญ่
“หวังหยวน มาหาพ่อซิลูก” ผมเดินเข้าไปหาท่านใกล้ๆ
ท่านมองหน้าผมอย่างอิ่มเอมใจ แววตาของคุณพ่อผมสัมผัสได้ถึงความคิดถึง ความห่วงหาอาทร
และความปลื้มปริ่มใจที่เราได้เจอกันซักที ผมโผเข้ากอดคุณพ่อซุกกับหน้าอกท่านอยู่อย่างนั้น
นานแล้ว.. ที่ผมอยากกอดพ่อ เหมือนที่คนอื่นได้กอด วันนี้ผมมีทั้งคุณพ่อ
มีทั้งคุณอาและคุณแม่ด้วย แค่นี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
“หวังหยวน ~ เอาแต่กอดพ่อ
มากอดอาบ้างสิครับ” คุณอาทำเสียงออดเสียงอ้อน ผมก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน ตลกดี ฮ่าๆๆ
คิดว่าทำแล้วน่ารักรึไงน่ะ
“น้อยๆ หน่อยเหว่ยถิง นี่ลูกชายฉัน”
คุณพ่อพูดปรามคุณอาทีเล่นทีจริง
“ลูกชายพี่ใหญ่ แต่เป็นแฟนผมนี่” นี่ก็พูดออกมาได้หน้าตาเฉย
“แก!!
กล้าพูดแบบนี้กับลูกฉันได้ยังไง ห๊ะ!!”
“ก็มันจริงนี่
พี่ใหญ่อนุญาตให้เราคบกันแล้วจะมาห้ามทำไมอีกล่ะ”
“ก็.. ก็ไม่รู้เว้ย!! ยังไงหวังหยวนก็ลูกฉัน
ห้ามแกทำอะไรประเจิดประเจ้อเด็ดขาด”
“ทำเป็นหวง หวังหยวนต้องรักแฟนมากกว่าพ่อแก่ๆ
อยู่แล้ว”
เอ้า!
ดีกันไม่ทันไรก็เถียงกันซะแล้ว ผมมองตาแก่ติ๊งต๊องสองคนเถียงกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร
พอซะทีเถอะครับบบ ถ้ายังเถียงกันอีกจะหนีกลับไปอยู่กับคุณแม่แล้วน๊าาาา
******************************
ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องคุณพ่ออนุญาตให้ผมกับคุณอาคบหากันได้
แต่ต้องอยู่ในสายตาของคุณพ่อและต้องอยู่ในความเหมาะสม วันนี้เป็นวันหยุดยาวของคุณพ่อกับคุณอา
หลังจากทำงานเหน็ดเหนื่อยกันมาตั้งค่อนปี
แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้ผมแฮปปี้กับวันหยุดของทั้งสองคนเลยซักนิด
ผมเดินวนไปเวียนมาอยู่ในบ้านด้วยความอึดอัด
ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็มีคุณพ่อก็แอบเดินตามห่างๆ เป็นเงาตามตัวไปซะแล้ว
“เอ่อ.. คุณพ่อ”
ผมกำลังจะขึ้นไปบนชั้นสองแต่มันอึดอัดจนทนไม่ไหวจนคิดว่าต้องคุยกับคุณพ่อให้รู้เรื่องก่อนหละ
“วะ.. ว่าไงลูก” คุณพ่อตีเนียนทำเป็นหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
แต่.. มันไม่เนียน.. เลยซักนิด..
“คุณพ่อจะตามผมไปถึงไหนเนี่ยยย!”
ผมกอดอกมองคุณพ่อที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ตาลุงนี่จะรู้มั้ยเนี่ย
ว่าหนังสือพิมพ์มันกลับด้าน!
“ไม่ได้ตามน่า
พ่อแค่เดินเล่นชมนั่นชมนี่ในบ้านเราเท่านั้นเอ๊ง” แหน่ะ
เสียงสูงเชียว ผมพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรต่อ “แล้วนั่นลูกจะไปไหน”
“ผมจะขึ้นไปหาคุณอาครับ ป่านนี้คงตื่นแล้ว”
“ดีเลย งั้นพ่อไปด้วยนะลูก”
พูดจบคุณพ่อหอบหนังสือพิมพ์กับกาแฟที่ป้าหลี่เตรียมไว้ให้แล้วเดินตามผมเข้ามาในห้องคุณอาด้วยทันที
ผมเปิดประตูไปหาคุณอาในห้อง
อีกคนเจอหน้าผมแล้วยิ้มแฉ่งให้จนตีนกาขึ้น แต่..
เป็นอันต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อเจอคุณพ่อยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง
“พี่ใหญ่มาทำไมเนี่ย” คุณพ่อไม่ได้ตอบอะไรแต่แทรกตัวเดินผ่านผมไปแล้วหาที่นั่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองก่อนจะยกหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านต่อ
จิบกาแฟไปด้วยอย่างสบายใจ
***************************
Waiting part
ทั้งเดือนนี้ผมกับพี่ใหญ่มีได้โอกาสหยุดงานยาวเนื่องจากต้องทำงานหนักมาทั้งปี
ผมเลยคิดไอเดียดีๆ ออกกะว่าจะพาหวังหยวนไปเที่ยวต่างประเทศซักสองอาทิตย์
ก็แค่อยากมีช่วงเวลาหวานๆ กับคนรักเท่านั้นเอง แต่ไม่รู้จะเป็นไปได้ยากรึเปล่า
เพราะช่วงนี้พี่ใหญ่ดูหวงหวังหยวนมาก ขนาดที่ว่าเดินตามไม่ยอมห่าง
จะให้พวกผมอยู่ในสายตาอะไรขนาดนั้นเนี่ย ผมล่ะคิดถึงหวังหยวนตัวน้อยๆ ใจจะขาดแล้ว
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนห้องเดียวกันเลย
แกร่ก
ผมมองหวังหยวนที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามา
แหมน่ารักจริงๆ กำลังคิดถึงก็มาหาทันทีเลยเชียว
ผมกำลังมีความสุขจากการเห็นหน้าแฟนยังไม่ถึงนาทีพ่อตาผมก็โผล่มาเป็นก้างขวางคอซะแล้ว
จะมาทำไมเนี่ย ออกป๊ายยยยยยย......
“พี่ใหญ่มาทำไมเนี่ย” ถามแล้วไม่ตอบยังมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์กลับหัวอีก
พิลึกสุด
หวังหยวนเดินหน้างอมาหาผม
คงจะอึดอัดใจไม่น้อยที่โดนยานพ่อตามติดชีวิตทุกฝีก้าวแบบนี้
ผมรู้ไม่ใช่เพราะว่าหวังหยวนรำคาญพ่อ แต่แหม ข้าวใหม่ปลามันเขาก็ต้องอยากจู๋จี๋กันเป็นธรรมดา
เนอะ..
ผมรั้งแขนเล็กดึงอีกคนมานั่งตักแล้วกอดประคบประหงมโอ๋กันยกใหญ่
จับมือเล็กมาไล่งับนิ้วเล่นทีละนิ้วจูบย้ำฝ่ามือเล็กให้อีกคนจั๊กจี้เล่น
ดูเหมือนหวังหยวนจะอารมณ์ดีขึ้นจนหลุดหัวเราะคิกคักออกมา
“อะแฮ่ม!” อะไร..
อะแฮ่มทำไม.. เอาหนังสือพิมพ์กลับไปอ่านที่ห้องตัวเองแล้วหันให้ถูกทางดีกว่ามั้ย..
ผมกรอกตามองตาแก่หวงลูกอย่างเหนื่อยหน่าย
ก่อนจะมีความคิดกำจัดพ่อตาออกให้พ้นทางได้
“นี่พี่ เมื่อวานผมเห็นถุงไม้กอล์ฟของพี่วางอยู่นอกบ้านโน่น
สงสัยลุงหลางจะลืมเก็บน่ะ” ผมแอบมองพี่ใหญ่ที่ทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นไปดูถุงไม้กอล์ฟสุดรักสุดหวงแหน
แต่สุดท้ายก็นั่งลงตามเดิม ตอนนี้ลูกชายสำคัญที่สุดสินะ ฮ่าๆ
“มีขี้นกด้วย ไม่ไหวเลยน่าลุงหลางเนี่ย
ไม้กอล์ฟรุ่นลิมิเตดหายากซะขนาดนั้น เอาไปวางทิ้งขว้างตากแดดตากลมได้ยังไ...”
ผมพูดบิ้วต์ยังไม่ทันจบพี่ใหญ่ก็ลุกหุนหันพลันแล่นออกไปซะแล้ว หวังหยวนวิ่งตามไปติดๆ
แล้วปิดประตูล็อคลูกบิดเสร็จสรรพ สำเร็จ!
หวังหยวนเดินกลับมาหาผมพร้อมกับยกมือไฮไฟว์กันไปหนึ่งป้าบ
แสบจริงๆ นะตัวแค่เนี้ย
ผมอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นเตียงแล้วจัดการฟัดแก้มนิ่มเสร็จไปหนึ่งดอก(?)
ผมจูบงับปากเล็กๆ
หยอกเย้าเล่นไปเรื่อยแก้มขาวโดนไรหนวดของผมทิ่มไปจนขึ้นแดงระเรื่อ
น่าแกล้งที่สุดเลย..
“ฮ่าๆ คุณอาอย่าแกล้งหยวนซี่ ~” ร่างขาวๆ
ดิ้นเร้าไปมาเมื่อโดนผมฟัดหนักเข้า ผมสอดมือเข้าใต้เสื้อแกล้งจิ้มเอวบางเล่น
หวังหยวนนอนบิดเร้าหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหลคลอไปหมด อาา.. มันน่าฟัดให้ตายคาอกจริงๆ
สำหรับอาแล้วหวังหยวนเซ็กซี่แค่ไหนรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย..
ผมมองร่างตรงหน้าพลางคิดไป
ตอนนี้ก็แทบจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว นี่ต้องรออีกสามปีกว่าหวังหยวนจะเข้ามหาลัย
อาต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนเนี่ย ขอยกเลิกได้มั้ยคำขอบ้าๆ นั่น ยกเลิกเถอะ
ยกเลิกกกก! ถิงจะไม่ทนนนนน..
*******************************
ขอจบแบบดื้อๆ 555555555555555
ฟิคเรื่องนี้ติชมได้ใน #คุณอาถิง นะคะ
รับฟังทุกคอมเม้นท์
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันนะคะ
ฝากติดตามกันด้วยค่า-/\-
